Hoofdstuk in boek over Zim

Een artieste/vriendin van ons hier heeft ons gevraagd een bijdrage te schrijven voor een boek over leven in Zimbabwe. Ons onderwerp was niet zo moeilijk: de praktische moeilijkheden en hoe men ze overkomt. Met Thomas dachten we het te schrijven in dagboek vorm, à la Bridget Jones, om een idee te geven van de evolutie. Hierbij in enkele posts de inhoud. Het boek gaat waarschijnlijk eind dit jaar worden gepubliceerd...

Wij zijn Thomas en Bruno, twee 30 jarige Belgen die op het moment van schrijven sinds negen maanden in Zimbabwe leven als coöperanten. Wat volgt is een fictief maar op reële feiten gebaseerd dagboek dat illustreert hoe men de obstakels in het dagdagelijkse Zimbabweaanse leven tracht te overkomen. Het type anekdotes zijn volledig waar en typerend, maar soms hebben we tijd of personen aangepast om de leesbaarheid te vrijwaren.

 DAG 1

Kersvers aangekomen. Warm, maar niet drukkend. Harare ligt dan ook op 1500m hoogte. Nieuwsgierig rondkijken, naar dit land waar we al zo veel van hebben gehoord.

 Op de luchthaven proberen we Amerikaanse dollars om te ruilen naar Zim dollars. Die worden aangeboden tegen het officiële tarief van 1 USD = 30 000 Zim dollars. Als we in de koffie shop daarnaast even kijken wat we met zo'n bedrag zouden kunnen kopen zien we op het menu een koffie voor 90. Zal dus wel 90.000 zijn. Hum, drie dollar voor een koffie, veronderstellen we, niet echt goedkoop maar te doen. De kelner roept ons echter terug. Neen, neen, die koffie kost 90 MILJOEN. Gemakkelijkheidhalve laten ze al die nulletjes weg op het menu. Snel hoofdrekenen, maar we vinden het moeilijk de uitkomst te geloven: een koffie kost dus 300USD, oftewel zo'n 240€. We zullen dus maar even wachten om te wisselen aan die koers. De kelner kijkt discreet wat rond en fluistert: je kunt beter ruilen op de zwarte markt, daar heb je veel betere koersen.

Hoewel we dus geen lokaal geld hebben, brengen we toch een bezoekje aan een Spar supermarkt. Het doet een beetje Oostblokachtig aan: drie rijen van een merk waspoeder, twee rijen met poedermelk en de rest volledig leeg. Zelfs de verse groenten ontbreken buiten een kist ajuinen. Van vlees zijn er enkel varkenspoten.  We willen troost zoeken in bier en nemen twee flessen van 1 liter mee naar de kassa, maar daar worden onze Amerikaanse dollars resoluut geweigerd. Dat is streng verboden. We zien niemand die ons discreet aanbiedt om geld te wisselen, en wij durven er niet echt achter te vragen. Dan maar met lege handen huiswaarts. Als dat het begin is...