DAG 2:

Een Belgische collega leent ons wat Zim dollars en informeert ons hoeveel de wisselkoers die dag is. Met die kennis gewapend gaan we de straat op en vragen discreet wat rond. Uiteindelijk vinden we wel een gast dicht bij het busstation die akkoord is om te ruilen, maar aan een iets lagere koers dan onze collega had vermeld. We aanvaarden toch en ruilen 50€ naar 5 miljard Zim. Hij gaat even weg en komt dan terug met een plastiek zak. Die zit bomvol geld en we vertrouwen er dan maar op dat het ongeveer klopt, want dit natellen op straat gaat niet. Als we er thuis een stapeltje van maken is dat 54cm hoog...

Hoewel een groot aantal inwoners van Harare één en vaak zelfs twee mobiele telefoons op zak heeft, is het geen sinecure om een SIM kaartje vast te krijgen. Al gauw blijkt dat die vrijwel enkel op de zwarte markt verkrijgbaar zijn, en wel aan de stevige prijs van 75€. Een Zimbabweaanse collega neemt me voor dit avontuur onder zijn vleugel en trekt met mij de straat op. Na drie uur heen en weer rijden tussen verschillende winkels waar de kaarten onderhands worden aangeboden, en een verdachte deal op straat, ben ik de eigenaar van een Zimbabweaans prepaid mobiel nummer.

Wat later hoor ik van buurman Edward dat hij de directrice kent van een GSM operator, en “via haar kan je een abonnement krijgen, voor veel minder geld”. Bruno is enthousiast en vraagt Edward dat te regelen.