Twee huizen verder van het onze wonen onze enige blanke buren, een ouder Zimbabweaans koppel, Ken en vrouw Val. We geraken aan de praat. Ken was vroeger de tweede grootste tarwe producent van Zimbabwe, en had een vijftal boerderijen en twee ranches, waar ze gingen jagen. Sinds 2000 heeft de Zimbabweaanse regering veel van de blanke boeren onteigend. Van de 3.000 tot 4.000 boeren die er toen nog waren zijn er nu nog maar een driehonderd tal over, en zelfs dat aantal slinkt snel. Ken legt ons uit dat één voor één zijn boerderijen werden afgepakt. Hij is er erg bitter over, en gebruikt vaak het woord ‘they’. ‘They’ took it away, ‘they’ are driving the country into misery, ‘they’ just do everything out of envy and jealousy… Soms is het niet helemaal duidelijk wie hij bedoelt, de regering, de Zimbabweanen, al de zwarten van Afrika? Ik ga er niet al te veel op in. Zijn laatste boerderij werd nog maar drie maand geleden bezet, en nog niet al te zachthandig. Hele nachten heeft hij gepatrouilleerd met geweren in zijn handen en schrik in het hart. Uiteindelijk nog maar net ontsnapt. Mijn medelijden gaat wel even naar beneden als hij vermeld dat hij met zijn privé vliegtuigje wegvloog. Zó erg zal het dus ook wel niet hem gesteld zijn. Zijn hoop momenteel is dat hij recht zou krijgen op een vergoeding, misschien niet onder Mugabe, maar met een andere, meer gematigde regering? Het is moeilijk te weten wat te zeggen tegen hem. Die man heeft hier zijn hele leven gewoond en gezwoegd, en kent het land en de politiek zoveel beter. Veel van wat hij zegt gaat echter in tegen mijn overtuigingen. Zo vind ik het toch wel onrechtvaardig dat vóór het jaar 2000 een handjevol boeren meer dan 75% van de beste landbouwgronden in handen had. Nu ligt de merendeel ervan echter braak en is de hele landbouwproductie van Zimbabwe in mekaar gestuit.
No comments:
Post a Comment