DAG 20

De contact persoon voor dat GSM abonnement is terug uit vakantie, vertelt buurman Edward en belooft: deze week heb ik nieuws! We zijn benieuwd.

Gezien het hoge ritme waarmee we onze voorraad films en series (leve de externe harde schijf!) aanspreken, besluiten we een andere bezigheid te zoeken op zondagavond en trekken naar de bioscoop met collega Farai. De films blijken ongeveer een 

jaar na hun release date in Harare te geraken, zelfs als ze tegelijkertijd op DVD in de videotheek om de hoek worden aangeboden... . Het blijft toch een charmante gelegenheid, de zaal is nog zo’n ouderwetse cinema, met een gordijn dat opengaat en plaats zat voor lange benen.

We maken kennis met Constance, die drie huizen verder woont en die haar diensten aanbiedt als meid. We denken er eens over na. We weten het, dat komt in Europa zo bourgeois en decadent over. Alsof je te lui bent om zelf je vaat te doen, of dat je dat beneden jezelf vindt. Maar anderzijds missen we hier de moderne huishoudapparatuur die het leven gemakkelijker maken. Verder wordt huishoudelijke hulp hier ook anders bezien. Je geeft werk en een inkomen aan iemand, en via die persoon vaak aan een hele familie. Uiteindelijk besluiten we om Constance 1 dag per week te laten komen. Ik vraag hoeveel ze wil krijgen. Ze zegt 4 miljard, wat omgerekend uitkwam op 5 Euro. Wat voel ik me daar raar bij. 

Iemand die vier dagen komt werken per maand, en niet eens een Belgisch uurloon. We bieden haar dan 8Euro per maand aan, voor ons een peulschil, maar meer dan het dubbel van een leraar die hier voltijds werkt. Ik beloof mezelf wel dat ik haar heel respectvol ga behandelen.

Die avond hebben we een spelletjes avond georganiseerd. Taurai, de artiest van HIFA komt af met vrienden. We spelen Risk tot een gat in de nacht, met veel palaver en gelach. Onze voorraad bier wordt er volledig doorgejaagd, maar aangezien ze ook elk een paar flessen hadden meegebracht, voelen we ons er niet slecht bij.