Confucius say:

Cholera-SMS from UNICEF

This morning, I got a text message saying this:

"CHOLERA ALERT: Prevent cholera; avoid shaking hands at mass gatherings, particularly weddings, church meetings & funerals. - UNICEF & Min of Health"

Cholera in Zimbabwe has claimed over 2500 lives and infected over 30.000 people already, while it should be an easily curable disease. 

This is already the second message we received like this, the first one in December 2008 to warn us of the outbreak and advising us to boil water.  I must say, at first I though it was bizzar to get this sort of message, but hey, it is a good way to reach a lot of people, and it is definitely better then getting commercial texts to drink coke or where which sales are going on....

DAG 20

De contact persoon voor dat GSM abonnement is terug uit vakantie, vertelt buurman Edward en belooft: deze week heb ik nieuws! We zijn benieuwd.

Gezien het hoge ritme waarmee we onze voorraad films en series (leve de externe harde schijf!) aanspreken, besluiten we een andere bezigheid te zoeken op zondagavond en trekken naar de bioscoop met collega Farai. De films blijken ongeveer een 

jaar na hun release date in Harare te geraken, zelfs als ze tegelijkertijd op DVD in de videotheek om de hoek worden aangeboden... . Het blijft toch een charmante gelegenheid, de zaal is nog zo’n ouderwetse cinema, met een gordijn dat opengaat en plaats zat voor lange benen.

We maken kennis met Constance, die drie huizen verder woont en die haar diensten aanbiedt als meid. We denken er eens over na. We weten het, dat komt in Europa zo bourgeois en decadent over. Alsof je te lui bent om zelf je vaat te doen, of dat je dat beneden jezelf vindt. Maar anderzijds missen we hier de moderne huishoudapparatuur die het leven gemakkelijker maken. Verder wordt huishoudelijke hulp hier ook anders bezien. Je geeft werk en een inkomen aan iemand, en via die persoon vaak aan een hele familie. Uiteindelijk besluiten we om Constance 1 dag per week te laten komen. Ik vraag hoeveel ze wil krijgen. Ze zegt 4 miljard, wat omgerekend uitkwam op 5 Euro. Wat voel ik me daar raar bij. 

Iemand die vier dagen komt werken per maand, en niet eens een Belgisch uurloon. We bieden haar dan 8Euro per maand aan, voor ons een peulschil, maar meer dan het dubbel van een leraar die hier voltijds werkt. Ik beloof mezelf wel dat ik haar heel respectvol ga behandelen.

Die avond hebben we een spelletjes avond georganiseerd. Taurai, de artiest van HIFA komt af met vrienden. We spelen Risk tot een gat in de nacht, met veel palaver en gelach. Onze voorraad bier wordt er volledig doorgejaagd, maar aangezien ze ook elk een paar flessen hadden meegebracht, voelen we ons er niet slecht bij.

DAG 15

Het is einde mei, en aan deze kant van de evenaar zijn de dagen omwille van het winterseizoen kort. Als we ’s avonds rond 18u thuiskomen is het donker, en er is geen elektriciteit. We ondervinden voor het eerst hoe veel mensen avond in avond uit in Harare leven. Met het verschil dat we er totaal niet op voorbereid zijn: geen kaarsen in huis! Aan de andere kant beseffen we dat we met een gasfornuis altijd zullen kunnen koken, elektriciteit of niet! Onze ervaring is van korte duur, een half uurtje later springt het licht weer aan.

De verkiezingscampagne is druk bezig. Mugabe (huidige president) en Tsvangirai (oppositie) zijn alomtegenwoordig. Bepaalde van de thema's of slogans verwijzen naar de onafhankelijkheid, ofde landbouw. Mugabe tr Tsvangirai ervan een puppet te zijn in de handen van Groot Brittanië, en terug een kolonie te willen maken van Zimbabwe. 

DAG 12

Twee huizen verder van het onze wonen onze enige blanke buren, een ouder Zimbabweaans koppel, Ken en vrouw Val. We geraken aan de praat. Ken was vroeger de tweede grootste tarwe producent van Zimbabwe, en had een vijftal boerderijen en twee ranches, waar ze gingen jagen. Sinds 2000 heeft de Zimbabweaanse regering veel van de blanke boeren onteigend. Van de 3.000 tot 4.000 boeren die er toen nog waren zijn er nu nog maar een driehonderd tal over, en zelfs dat aantal slinkt snel. Ken legt ons uit dat één voor één zijn boerderijen werden afgepakt. Hij is er erg bitter over, en gebruikt vaak het woord ‘they’. ‘They’ took it away, ‘they’ are driving the country into misery, ‘they’ just do everything out of envy and jealousy… Soms is het niet helemaal duidelijk wie hij bedoelt, de regering, de Zimbabweanen, al de zwarten van Afrika?  Ik ga er niet al te veel op in. Zijn laatste boerderij werd nog maar drie maand geleden bezet, en nog niet al te zachthandig. Hele nachten heeft hij gepatrouilleerd met geweren in zijn handen en schrik in het hart. Uiteindelijk nog maar net ontsnapt. Mijn medelijden gaat wel even naar beneden als hij vermeld dat hij met zijn privé vliegtuigje wegvloog. Zó erg zal het dus ook wel niet hem gesteld zijn. Zijn hoop momenteel is dat hij recht zou krijgen op een vergoeding, misschien niet onder Mugabe, maar met een andere, meer gematigde regering? Het is moeilijk te weten wat te zeggen tegen hem. Die man heeft hier zijn hele leven gewoond en gezwoegd, en kent het land en de politiek zoveel beter. Veel van wat hij zegt gaat echter in tegen mijn overtuigingen. Zo vind ik het toch wel onrechtvaardig dat vóór het jaar 2000  een handjevol boeren meer dan 75% van de beste landbouwgronden in handen had. Nu ligt de merendeel ervan echter braak en is de hele landbouwproductie van Zimbabwe in mekaar gestuit. 

DAG 5

Inflatie. Iedereen praat erover, de kranten staan er vol van, maar niemand die me echt heeft kunnen uitleggen hoe, wat, waarom. Maar in die vijf dagen dat we in Zimbabwe zijn, heb ik de inflatie al wel kunnen voelen! Die letterlijke stapel geld van een paar dagen geleden is nu al meer dan de helft van zijn waarde kwijt. We moeten van tactiek veranderen, en het geld maar beetje bij beetje omwisselen. En onmiddellijk weer uitgeven!

DAG 7

Buurman Edward laat weten dat zijn contact bij de GSM operator op vakantie is en pas over twee weken terugkomt.

Zimbabweaanse collega Farai, een gezellige 27-jarige vrouw, brengt ons spontaan een bezoekje thuis, onverwachts. Ik voel me al snel op mijn gemak in haar bijzijn. Is dit het begin van een vriendschap?

Dag 4

Het valt na vier dagen echt op: elk contact met mensen begint steevast met een variatie op “Hallo, hoe gaat het met u?”. Ik bedoel dan ook elk contact. Bij het uur vragen op straat, aan de kassa in een winkel, bij het geld ruilen op de zwarte markt, en natuurlijk ook bij het groeten van bekenden waar er zelfs uitgebreid gevraagd wordt naar de situatie op het werk en thuis, en of er wel elektriciteit en lopend water is.

 Op dat vlak mogen we van geluk spreken, elektriciteit en water hebben we vrijwel altijd, wat niet van iedereen kan gezegd worden. Collega Veerle en haar familie hebben te kampen met heelder maanden waarin het water slechts ’s nachts een uurtje loopt en amper elektriciteit. Er wordt in de buurt gezegd dat de reden van ons geluk het nabije ziekenhuis is, dat voorrang heeft als er tekorten zijn. De straat verderop is klaarblijkelijk aangesloten op een ander netwerk, want ’s avonds hoor je daar de generatoren ronken. Een andere verklaring van het feit dat die straat verderop zonder licht en water leeft is dat de leider van de oppositie partij er zijn huis zou hebben... .

Dag 3

De week nadat we zijn aangekomen neemt er het belangrijkste festival van Harare plaats: HIFA! Iedereen kijkt daar reikhalzend naar uit, omdat het culturele leven in Zimbabwe erg beperkt is. Die week zit propvol concerten, theaterstukken en andere voorstellingen. Wij maken kennis met Rahim, die samen met Veerle werkt. Hij is een veelzijdige artiest die rondkomt met tijdelijke jobkes. Het klikt wel, en we geraken aan de praat over zijn leven als gay in Zimbabwe. Homosexualiteit is hier verboden en er heerst nog een groot stigma rond. Mugabe heeft ooit gezegd dat “die mensen erger dan zwijnen en honden zijn”. Daarom zijn we benieuwd hoe hij met zijn homosexualiteit omgaat. Hij heeft een vaste vriend maar die woont op vijf uur afstand van Harare. Zijn vriendenkring is volledig op de hoogte, maar niemand van zijn familie, althans niet officieel. De meesten zullen wel iets vermoeden, maar het verzwijgen is een manier om niet uitgestoten of verworpen te worden.

DAG 2:

Een Belgische collega leent ons wat Zim dollars en informeert ons hoeveel de wisselkoers die dag is. Met die kennis gewapend gaan we de straat op en vragen discreet wat rond. Uiteindelijk vinden we wel een gast dicht bij het busstation die akkoord is om te ruilen, maar aan een iets lagere koers dan onze collega had vermeld. We aanvaarden toch en ruilen 50€ naar 5 miljard Zim. Hij gaat even weg en komt dan terug met een plastiek zak. Die zit bomvol geld en we vertrouwen er dan maar op dat het ongeveer klopt, want dit natellen op straat gaat niet. Als we er thuis een stapeltje van maken is dat 54cm hoog...

Hoewel een groot aantal inwoners van Harare één en vaak zelfs twee mobiele telefoons op zak heeft, is het geen sinecure om een SIM kaartje vast te krijgen. Al gauw blijkt dat die vrijwel enkel op de zwarte markt verkrijgbaar zijn, en wel aan de stevige prijs van 75€. Een Zimbabweaanse collega neemt me voor dit avontuur onder zijn vleugel en trekt met mij de straat op. Na drie uur heen en weer rijden tussen verschillende winkels waar de kaarten onderhands worden aangeboden, en een verdachte deal op straat, ben ik de eigenaar van een Zimbabweaans prepaid mobiel nummer.

Wat later hoor ik van buurman Edward dat hij de directrice kent van een GSM operator, en “via haar kan je een abonnement krijgen, voor veel minder geld”. Bruno is enthousiast en vraagt Edward dat te regelen.

Hoofdstuk in boek over Zim

Een artieste/vriendin van ons hier heeft ons gevraagd een bijdrage te schrijven voor een boek over leven in Zimbabwe. Ons onderwerp was niet zo moeilijk: de praktische moeilijkheden en hoe men ze overkomt. Met Thomas dachten we het te schrijven in dagboek vorm, à la Bridget Jones, om een idee te geven van de evolutie. Hierbij in enkele posts de inhoud. Het boek gaat waarschijnlijk eind dit jaar worden gepubliceerd...

Wij zijn Thomas en Bruno, twee 30 jarige Belgen die op het moment van schrijven sinds negen maanden in Zimbabwe leven als coöperanten. Wat volgt is een fictief maar op reële feiten gebaseerd dagboek dat illustreert hoe men de obstakels in het dagdagelijkse Zimbabweaanse leven tracht te overkomen. Het type anekdotes zijn volledig waar en typerend, maar soms hebben we tijd of personen aangepast om de leesbaarheid te vrijwaren.

 DAG 1

Kersvers aangekomen. Warm, maar niet drukkend. Harare ligt dan ook op 1500m hoogte. Nieuwsgierig rondkijken, naar dit land waar we al zo veel van hebben gehoord.

 Op de luchthaven proberen we Amerikaanse dollars om te ruilen naar Zim dollars. Die worden aangeboden tegen het officiële tarief van 1 USD = 30 000 Zim dollars. Als we in de koffie shop daarnaast even kijken wat we met zo'n bedrag zouden kunnen kopen zien we op het menu een koffie voor 90. Zal dus wel 90.000 zijn. Hum, drie dollar voor een koffie, veronderstellen we, niet echt goedkoop maar te doen. De kelner roept ons echter terug. Neen, neen, die koffie kost 90 MILJOEN. Gemakkelijkheidhalve laten ze al die nulletjes weg op het menu. Snel hoofdrekenen, maar we vinden het moeilijk de uitkomst te geloven: een koffie kost dus 300USD, oftewel zo'n 240€. We zullen dus maar even wachten om te wisselen aan die koers. De kelner kijkt discreet wat rond en fluistert: je kunt beter ruilen op de zwarte markt, daar heb je veel betere koersen.

Hoewel we dus geen lokaal geld hebben, brengen we toch een bezoekje aan een Spar supermarkt. Het doet een beetje Oostblokachtig aan: drie rijen van een merk waspoeder, twee rijen met poedermelk en de rest volledig leeg. Zelfs de verse groenten ontbreken buiten een kist ajuinen. Van vlees zijn er enkel varkenspoten.  We willen troost zoeken in bier en nemen twee flessen van 1 liter mee naar de kassa, maar daar worden onze Amerikaanse dollars resoluut geweigerd. Dat is streng verboden. We zien niemand die ons discreet aanbiedt om geld te wisselen, en wij durven er niet echt achter te vragen. Dan maar met lege handen huiswaarts. Als dat het begin is...

Back in Zim... Work is piling up and Dexter is missing

After our weeks in Belgium, we're back in Zim, and glad to be so. It just feels nice to be coming back home, having your own bed, our own means of transportation, and of course the weather! Though rainy season is still in town, rains are usually not that long though intense. Already got stuck in one storm with my bike and it is no laugh... Especially with the potholes in the road that get completely filled up and so you have no idea how deep they are. 

But though everything in the house is fine, one thing is missing, our cat Dexter! Constance would come in regularly to feed him, even twice a day, but tells us she rarely saw him. The cat food kept disappearing at night though, so she wasn't too worried. I mean, male cats will be male cats, right? But it seems to be more than that and I am slowly accepting the truth. Food still disappears but I am now suspecting rats, which is a bit ironic, no? I can't imagine Dexter coming in and not walking up to greet us, even if we would be sleeping (which was when it preferred to come and greet us apparently ;-). Sad... I know, it was just a cat, but still... I missed it when we were in Belgium and looking forward to seeing it again. And also feeling guilty, cause maybe we should have left it with friends or something, but most of them were also away. Anyway, that is life.

We are family...

Well, it is official, the long waiting, anticipating is over, Ingrid and Annick, with Thomas complicity are now the proud mothers of Zoélie!  

Though initially scheduled for the 31st of December 2008, it took another ten days for Zoélie to come out and play. Delivery itself was very quick though, first contractions at 5h30, quickly to the hospital where she was holding her at 8.30, and Thomas and me got to visit at 11h. 

Zoélie is born! 4 kilos and 52cm, healthy and apparently already a sound sleeper. You can follow the babymania on her blog. Yep, only just in the world and already in cyberspace...

But what do you expect, with Thomas and me going back to Zimbabwe, and we do want to follow up on developments...