Dat je nooit of nauwelijks je ouders hebt gekend. Geen verhalen over hun jeugd, geen liefde en bevestiging van je verwekkers, gen idee over wat ze belangrijk voor je vinden, of ze trots op je zouden zijn geweest. Wezen hebben altijd medelijde opgewekt, maar staan we vaak echt stil bij de impact dat zoiets op een kind heeft, op haar/zijn beeld van de wereld. En stel je nu eens voor dat je opeens hun stem kunt horen, van de andere kant. Dat ze je toespreken over waar ze vandaan komen, wat ze van je hopen, hoe ze willen dat je ze trots kan maken.
Dat is het doel van memoryboxen. De stem van je ouders te laten horen. Een doos wordt samengesteld door de ouders die weten dat ze ziek zijn. Met de hulp van een NGO medewerker, van familieleden, van vrienden. Een cassette, video of audio, gaat erin, met boodschappen van de ouders, dingen die ze willen doorgeven. Een uur is niet veel, maar het kan een wereld van verschil betekenen voor kinderen die het horen als ze groot zijn. Vaak wordt de opening van deze dozen gekoppeld aan een kamp, zodat verschillende kinderen in dezelfde situatie samen de dozen openen en de boodschappen ontdekken. Ingrijpende en sterke momenten, gedeeld met anderen, niet alleen zijn. Voor een generatie zonder ouders, maar die hoop willen hebben. Passend, niet?
No comments:
Post a Comment