Bartje's en Domi's trouw

Na 8 jaar samenzijn is mijn broertje, Bart, in het huwelijksbootje gestapt met Dominique. Zeker de gelegenheid om terug even naar België te komen om dit speciaal moment te kunnen delen met hun. Het was één van de beste trouws waar ik ooit naartoe geweest ben. Smaakvol en gezellig, niet te druk maar wel gevuld. De Vandewalles hadden er hun gewoonlijke creativiteit tegenaan gegooid, met powerpoint en muziek. Ik had daarentegen het privilege eventjes achter de schermen te mogen piepen en tussen de ceremonie (de vrijdag) en het feest (zaterdag avond) bij het kersverse bruidspaar te mogen logeren. 't Is wel een grappige indruk eigenlijk, vooral dat ik eraan twijfel ooit zelf zo'n ceremonie te organiseren. Nochtans, moest het wel eens gebeuren, dan zou er dezelfde familie op zijn uitgenodigd, van onze kant althans, wat wel een grappige indruk gaf. Vooral omdat Thomas er jammer genoeg niet bij was (een feit waar ik tot vervelens toe heb moeten uitleg bij geven). Hij komt pas deze donderdag aan omwille van praktische redenen, maar ik heb hem wel gemist... Ach, ieder zijn doudou he...

Instrumenten voor therapie in Zim: Stel je eens voor... (2)

Dat je een geheim meedraagt. Iets dat je kwaad maakt, kwaad op anderen, kwaad op jezelf, iets waarvoor je je schaamt, maar dat teglijk te groot is om in je kleine lichaam te blijven. Gisteren slaag gekregen, vader die dronk thuiskwam, je moeder die sterft aan AIDS... Hoe krijg je zoiets groots en ingrijpends eruit ? Maar stel nu dat je een ander gezicht zou kunnen opzetten, je verbergen achter een masker, een geheime identiteit, waarbij je je niet moet blootgeven.

Dat kun je doen met poppenkast. Zoiets eenvoudig, en zo sprekend tot kinderen. Maar ook om hun te laten spreken, ze zelf hun personage laten ontwerpen, hun eigen verhalen, hun eigen leven uitbeelden. En waarom dan niet de ouders uitnodigen, hun laten zien waarmee hun kinderen bezig zijn, wat hen raakt en in hun leeft...

En als het schoentje past...

Instrumenten voor therapie in Zim: Stel je eens voor... (1)

Dat je een boom zonder wortels bent. Dat je nooit of nauwelijks je ouders hebt gekend. Geen verhalen over hun jeugd, geen liefde en bevestiging van je verwekkers, gen idee over wat ze belangrijk voor je vinden, of ze trots op je zouden zijn geweest. Wezen hebben altijd medelijde opgewekt, maar staan we vaak echt stil bij de impact dat zoiets op een kind heeft, op haar/zijn beeld van de wereld.

En stel je nu eens voor dat je opeens hun stem kunt horen, van de andere kant. Dat ze je toespreken over waar ze vandaan komen, wat ze van je hopen, hoe ze willen dat je ze trots kan maken.

Dat is het doel van memoryboxen. De stem van je ouders te laten horen. Een doos wordt samengesteld door de ouders die weten dat ze ziek zijn. Met de hulp van een NGO medewerker, van familieleden, van vrienden. Een cassette, video of audio, gaat erin, met boodschappen van de ouders, dingen die ze willen doorgeven. Een uur is niet veel, maar het kan een wereld van verschil betekenen voor kinderen die het horen als ze groot zijn. Vaak wordt de opening van deze dozen gekoppeld aan een kamp, zodat verschillende kinderen in dezelfde situatie samen de dozen openen en de boodschappen ontdekken. Ingrijpende en sterke momenten, gedeeld met anderen, niet alleen zijn. Voor een generatie zonder ouders, maar die hoop willen hebben. Passend, niet?

Hoe werken we met een aangepaste vorming....

Voor ons in Zuidelijk Afrika telt de human factor erg binnen projecten. Daarom dat we ons als een capacity building organisation profileren. Daarom dat we als cooperanten naar hier komen en niet enkel geld geven aan goede doelen. Want we merken dat de staf van lokale organisaties vaak beter weet hoe om te gaan met bepaalde problemen in de maatschappij, en ook na het vertrek van de cooperant gaan zij het verder moeten zetten. Daarentegen biedt een cooperant vaak een anderwaarde (in tegenstelling tot een meerwaarde) omdat hij/zij een ander perspectief heeft, andere ervaringen. Met de uitwisseling, kunnen sommigen van deze ervaringen worden aangepast om hier te worden gebruikt.

Hier in Zimbabwe zijn er meer dan anderhalf miljoen wezen omwille van de AIDS/HIV epidemie (levensverwachting van 35 jaar, en 20 tot 30% van de bevolking is seropositief). Deze kinderen hebben zorg nodig en moeten kampen met verschillende materiële maar ook psychologische noden. En nu dit zo de hele maatschappij betreft moeten therapeutische intrumenten werden aangepast om hiermee om te gaan, met de rouw, het verlies in vaak moeilijke omstandigheden. Wij trachten een vijftiental van deze instrumenten te ontwikkelen en aan te passen, om dan in de twee grootste steden van Zimbabwe toe te passen. Twee van deze instrumenten worden hier in de boxen uitgelegd (memory boxen en poppenkast), op zich eenvoudige en kostloze technieken maar die met aanpassing en vorming tot krachtige therapeutische instrumenten kunnen worden omgebouwd.

Our Volens offices in Harare

A little video in which me and Caroline are presenting our offices, if anybody is interested in seeing where we work...

Hapiness is....?

Uit het Nieuwsblad van vandaag:

"Hele wereld wordt gelukkiger, behalve Belgen

BRUSSEL - Volgens een internationaal onderzoek bij 350.000 mensen was de wereldbevolking nooit zo gelukkig. Opvallend, bij de weinige landen die de afgelopen jaren 'ongelukkiger' werden, zit België.

Een echte reden daarvoor zien de onderzoekers niet, schrijft Het Laatste Nieuws woensdag. 'Wat we wel kunnen aanwijzen, is dat etnische problemen er iets mee te maken hebben', aldus onderzoeksleider Ronald Inglehart van de universiteit van Michigan.

Daarmee verwijst de man naar de problematiek rond Vlaanderen en Wallonië. We staan nog steeds op plaats 20 in de lijst met 97 landen. De Denen zijn volgens het onderzoek het gelukkigst, in Zimbabwe zijn ze het minst gelukkig."