De Vlaamse organisatie die ons uitzendt heet VZW dREAMCATCHER, en heeft als bedoeling projecten op te starten en die na zo’n drie jaar los te laten zodat ze onafhankelijk verder kunnen werken. Intussentijd werken vrijwilligers samen met lokale mensen om dingen aan te leren en ervaringen te delen. Het huidige project heet Die Sterreweg en verzorgt zo’n vijftien mentaal en fysiek gehandicapte kinderen. Best wel belangrijk als je weet dat er in de omtrek van zo’n 150km geen enkel ander centrum is dat tijdens de dag die kinderen kan verzorgen, en dus anders de ouders zouden moeten thuisblijven, vaak niet weten hoe die kinderen creatief te stimuleren en dus anders vaak als een lastige kamerplant zouden kunnen worden beschouwd. Plannen zijn om dat daarna te linken met mogelijk werk in een beschutte werkplaats, maar daar zijn ze nu nog te jong voor.
Een ander deel van de vrijwilligers is werken via steun van peetouders in Belgie om het onderwijs hier te steunen. Zo werkt Pieter, een Germaanse leraar van rond Brugge, samen met lokale leerkrachten om de overvolle klassen (gemiddeld 39 kinderen per klas maar vaak tot 60!) aan te kunnen en toch wat individuele begeleiding te bieden. Ook computerklassen (waar de leraars zich vaak zelf niet mee op hun gemak voelen) worden gebruikt om elk kind op zijn ritme bepaalde onderwerpen aan te leren.
De voorbije twee weken heb ik geholpen om rond die hele werking een kleine documentaire te maken, die daarna in Belgie gebruikt kan worden om te tonen wat voor werk we hier doen. Ik hoop die dus zeker te kunnen laten zien als ik terug kom. Er waren zeker schrijnende momenten in, en die mij diep geraakt hebben. Soms kijk je zo een blik achter de schermen, en besef je hoe noodzakelijk ons werk hier is. Zo kreeg één van de moeders van een gehandicapt kindje, Friendoline, de tranen in de ogen van dankbaarheid toen ze het had over de vooruitgang van haar dochter. Ze woont in een klein stenen huisje in een township, waar ze een kamer en bed deelt met haar dochtertje. Hoe arm ze ook leven, toch lagen er twee knuffelbeertjes op het bed, om gezelschap te houden.
Heel veel kinderen zijn ook achtergesteld omdat hun moeder alcohol gebruikte gedurende de zwangerschap. Dat zijn de zogenaamde FAS kinderen, Foetus Alcohol Syndroom, die het mentaal heel moeilijk hebben om mee te kunnen en dus vaak in de klas achterblijven en zich maar met tekenen moeten bezighouden. Heel triestig, vooral als je bedenkt dat het soms 15 kinderen op de 45 betreft. En welke toekomst dat die gaan hebben…. Om tegen het alcoholisme in te gaan verkopen de supermarkten dan ook geen bier of sterke drank, enkel wijn, en dan nog sluiten ze dat af na 18u. Als je wel sterke drank wilt, moet je naar speciale liquor stores gaan, die verplicht toe zijn op zaterdag namiddag. Maar de miserie maakt natuurlijk dat veel mensen toch nog naar de fles grijpen.
Maar het is hartverwarmend om toch zoveel voorbeelden te zien van initiatieven die de mensen hier steunen en ondernemen om dingen te veranderen, en het is eigenlijk een eer om daar een rol in te mogen spelen. Natuurlijk is het niet altijd gemakkelijk, en de botsing van cultuur vraagt wennen, om te weten wat je kan proberen te veranderen, en wat niet, maar dat is ook de uitdaging he?
Ook sommige blanken, afrikaners zoals ze hier genoemd worden, hebben hun hart op de goeie plek en investeren hun tijd en zaak om een betere toekomst te bieden. Dat Afrikaans als taaltje is echt wel grappig, alsof je Nederlands van twee eeuwen geleden hoort. Soms doet het ook denken aan het Westvlaams, met dubbele ontkenningen, of het gebruik van Ulle voor jullie enzovoort.
No comments:
Post a Comment